Λοιπόν τέρμα, είναι επίσημο! Εμείς οι γυναίκες είμαστε
παντελώς άσχετες σε μερικά θέματα. Δεν είναι σφάλμα της φύσης, δεν είναι κακό, είναι απλά η πραγματικότητα. Δεν
μπορούμε να αλλάζουμε λάστιχα, δεν είναι στην φύση μας. Μπορούμε όμως να
μαγειρεύουμε νόστιμο παστίτσιο και να κάνουμε ωραίες πίτες! Άντε να λύνουμε και
καμία διαφορική να σπάει η μονοτονία!
Και φυσικά η ανάγκη να κάνεις τα πράγματα που είναι ενάντια
στην φύση σου προκύπτει πάντα τις πιο ακατάλληλες στιγμές. Έχω κοιμηθεί πολύ
λίγο γιατί υποσχέθηκα στο αδερφάκι μου να τον πάω στο αεροδρόμιο γιατί πέταγε
στις 5.30 το πρωί. Όταν χτυπάει το ξυπνητήρι μπαίνω στον πειρασμό να τον πετάξω
τσίφ, φορώντας τις μπιτζάμες μου - ο Θεός με φύλαξε - και ντύθηκα κανονικά, τζινάκι, μπλουζάκι, μέχρι
και πάνινα παπούτσια έβαλα και όχι ένα κομμάτι πετσί με δύο λουράκια. Υπολογίζω το
πήγαινε έλα αεροδρόμιο να μου πάρει μιάμιση ώρα το πολύ, και στις 5 να
βρίσκομαι και πάλι στο κρεβατάκι μου «...αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ και
σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων».
Επιστρέφοντας από το αεροδρόμιο – ευτυχώς δεν
πήρα στο λαιμό μου και τους ανθρώπους που πετάγανε – κινούμενη με τυπική ταχύτητα
αττικής οδού, τραγουδώντας μαζί με το ράδιο “it is the end of the world as we know it” ξαφνικά ακούω έναν θόρυβο, αρχίζει όλο το αυτοκίνητο να τρέμει,
να κάνει θόρυβο και δεν με υπακούει. Χέστηκα επάνω μου όμως! Πατάω φρένο
προσεχτικά, ελέγχοντας ότι τα φρένα δουλεύουν, οκ καλό αυτό, κάνω δεξιά στην
ΛΕΑ με αλάρμ, βγαίνω από το αυτοκίνητο για να διαπιστώσω με ανακούφιση ότι έχω
πάθει λάστιχο και ότι δεν έχει ανατιναχτεί εντελώς ξαφνικά και ανεξήγητα όπως
φοβήθηκα στην αρχή το κιβώτιο ταχυτήτων/το ψυγείο/το λουρί του ιμάντα του
εκεντροφόρου/κάποιο άγνωστο και διαβολικό εξάρτημα της μηχανής σας και ο γιός
μου το ανταλλακτικό. Δεν ξέρω ούτε που έχω το τρίγωνο, ώρες είναι να με πάρει
σβάρνα κανένα φορτηγό και να με κάνει χαλκομανία στην έξοδο 17.
Ψυχραιμία κορίτσι μου, λέω στον εαυτό μου. Ο μόνος λόγος που
δεν βάζω τα κλάματα είναι γιατί ξέρω ότι λίγο πιο πίσω έρχεται βανάκι της
Αττικής Οδού, μια έξοδο πριν το προσπέρασα διάολε. Ευτυχώς ο άνθρωπος
σταματάει και αφού διαπιστώνει τί έχω προσφέρεται να μου αλλάξει το λάστιχο! Εντάξει,
Θεός υπάρχει! Για εμένα θα ήταν παντελώς αδύνατον να το αλλάξω χωρίς να έχω
εκπαιδευτεί σε τεχνικές αντικατασκοπίας! Πρέπει να βρώ ένα εργαλείο, το οποίο
τελικά ήταν σε μία καταπακτή κάτω από τα πόδια των πίσω επιβατών (όλα τα έχουν
αυτά τα πολυμορφικά). Αφού το βρώ θα έπρεπε να κατσαβιδώσω μία υποδοχή στο πάτωμα
του πορτ μπαγκάζ και τελικώς η ρεζέρβα που είναι κάτω (?!) από το αυτοκίνητο, τίγκα
στην σκόνη και την βρώμα να πέσει στο οδόστρωμα. Μέσα στην ρεζέρβα, έχει ένα
κουτί και μέσα στο κουτί, επίσης τίγκα στην σκόνη και την βρώμα είναι ο γρύλος (άει
στο διάολο και εσύ και ο γρύλος σου!), αλλά δεν τον χρειαζόμαστε γιατί ο καλός
κύριος της Αττικής Οδού έχει και γρύλο και σταυρό! Μέσα στην καταπακτή είναι επίσης
ένα εργαλείο για να ξεβιδώσει κάποιος που μπορεί – προφανώς όχι εγώ – τα μπουλόνια.
Αμ πώς! Για να ξεβιδωθεί το τέταρτο μπουλόνι που το λένε ασφαλείας, θέλει ένα
άλλο μαραφέτι. Εγώ αγνοώ την ύπαρξή τόσο του μπουλονιού ασφαλείας, όσο και του
μαραφετιού all together, αλλά ο καλός κύριος της Αττικής Οδού με ενημερώνει για αυτή. Κοίτα
να δείς, όσο ζω μαθαίνω! Τελικά το βρίσκουμε στο ντουλαπάκι του συνοδηγού. Θα ‘θελα
να ‘ξερα ποιός σατανικός νούς της KGB σχεδίασε τα ελαστικά! Από εκεί και ύστερα το να ανέβει ο γρύλος, να βγεί η ρόδα,
να αλλαχτεί, να ξανασφιχτούν τα μπολόνια, να ξαναμπεί η ρεζέρβα κάτω από το
αυτοκίνητο φαντάζουν παιχνιδάκι, αν και πήρε 20 επιπλέον λεπτά. Πολύ καλύτερο από το να αναγκαστώ να πάω στο βουλκανιζατέρ του Τάσου στο Μεταξουργείο! Εγώ όλη αυτή
την ώρα καθόμουν, κοίταζα και έφεγγα (και γλίστρησα) με τον φακό του κινητού
μου για να βλέπει ο χριστιανός. Κάθε τόσο ρωτούσα από ευγένεια αν μπορώ να κάνω
κάτι για να βοηθήσω, αλλά μόνο από ευγένεια γιατί προφανώς και δεν μπορούσα να
κάνω τίποτα, και το ξέραμε και οι δυό μας.
Το βράδυ, στο σπίτι, πριν πέσουμε για ύπνο, όταν συζητούσαμε με το
αδέρφι μου για το πότε να ξεκινήσουμε για το αεροδρόμιο, εγώ είπα να φύγουμε
νωρίς για να έχουμε περιθώρια, δεν ξέρεις ποτέ τί γίνεται, πες ότι μας τυχαίνει
ένα λάστιχο. Συμπέρασμα: Καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς! Επίσης πριν φύγουμε
σκέφτηκα να μην φορέσω ρούχα, αλλά να μείνω με τις μπιτζάμες. Φαντάζεσαι
έκπληξη ο άνθρωπος της Αττικής Οδού όταν θα έβλεπε να τον σταματάει θολή και αλλοπαρμένη
η Αστέρω με το νυχτικό; Συμπέρασμα: Πάντα κυκλοφορούμε με ρούχα που δεν θα μας κάνουν
να ντραπούμε αν μας δεί ένας καλός/κούκλος κύριος . Εγώ επέμενα να πάρω το
όνομά του, κάτι που δεν έχει σχέση με το ότι ήταν κούκλος, εξάλλου με το σόκ
που είχα το παρατήρησα μόνο όταν πήγε το λάστιχο στην θέση του, αλλά γιατί
ήθελα να στείλω ευχαριστήρια επιστολή στο αφεντικό του. Επιστολή επισυνάπτεται παρακάτω. Και μου
το έδωσε μόνο όταν έβγαλα φωτογραφία τις πινακίδες του βαν λέγοντας ότι θα
στείλω έτσι και αλλιώς ευχαριστήριο για τον ανώνυμο οδηγό του βαν με αυτές τις
πινακίδες. Τελικά τον ευχαρίστησα και έφυγα οδηγώντας ψαρωμένη μέχρι το σπίτι,
ακούγοντας στην φαντασία μου συνέχεια θορύβους και νομίζοντας ότι αν πάω πάνω
από 80 km/h θα μου φύγει η ρόδα/το
κλαπέτο και έπεσα τελικά για ύπνο μετά τις 6.30!
Προς
Τμήμα Εξυπηρέτησης Πελατών Αττικής Οδού
Κοινοποίηση: Διευθυντή Προσωπικού Αττικής Οδού
Χολαργός, 3 Ιουλίου 2012
Αξιότιμε κύριε διευθυντά,
Με τον παρόν θα ήθελα να σας εκφράσω τις ευχαριστίες μου για
την βοήθεια που μου παρήχε σήμερα τα ξημερώματα 4.35 π.μ. κινητή σας μονάδα και
ο υπάλληλος σας κ. …., όταν λόγω απώλειας πίεσης ενός ελαστικού αναγκάστηκα να
ακινητοποιήσω το όχημά μου εντός της Αττικής Οδού στο ρεύμα από αεροδρόμιο προς
Ελευσίνα στο ύψος της εξόδου 17. Ο κ. …. αφού φρόντισε για την ασφάλεια μας με
ειδική σήμανση (φώτα, κορίνα), με προθυμία και ευγένεια μου αντικατέστησε το
ελαστικό που θα ήταν παντελώς αδύνατο να αντικαταστήσω μόνη μου, ενώ η κλήση
της υπηρεσίας της οδικής μου βοήθειας θα με καθυστερούσε και θα με ανάγκαζε σε
μεγάλη αναμονή και ενδεχομένως κινδύνους, καθότι σας θυμίζω ότι ήμουν μόνη μου
και η ώρα ήταν 4.30 τα ξημερώματα.
Ο επαγγελματισμός και η αποτελεσματικότητα του υπαλλήλου σας
συνέβαλαν τα μέγιστα στο αίσθημα ασφάλειας κατά το ταξίδι μου εντός της Αττικής
Οδού. Θεωρώ ότι οι ευχαριστίες είναι επιβεβλημένες γιατί για εμένα λύθηκε ένα μεγάλο
πρόβλημα, ενώ ο κ. … μου έδωσε με απροθυμία το όνομά του, λέγοντας μου ότι
κάνει απλώς την δουλειά του. Το να κάνεις απλώς την δουλειά σου δεν είναι κάτι
απλό και δεδομένο, ιδίως όταν έχει ως αποτέλεσμα την ικανοποίηση του πελάτη. Εκτίμησα
με διαφορετικό τρόπο το αντίτιμο των διοδίων για τις υπηρεσίες που μου
προσφέρονται, το οποίο σημειωτέον θεωρώ ακριβό και όχι ανάλογο της χρήσης. Όπως
οι υπηρεσίες σας είναι υψηλής ποιότητας ελπίζω να είναι ανάλογες και οι
ανταμοιβές των υπαλλήλων σας (που είναι και αυτοί που τις παρέχουν στο κάτω
κάτω) και να μην μένουν μόνο στις ευχαριστίες και στα δικά μου καλά λόγια. Σας
ευχαριστώ και πάλι.
Με εκτίμηση,
Singularity
<τηλέφωνο>
-------------------------
Απλά για την συνέχεια της υπόθεσης παραθέτω την απάντηση της Αττικής Οδού. Μας υποχρεώσανε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εμπρός ΘουΒού! Πές μας τί σκέφτεσαι!