Δεν κοιμάμαι τώρα πια τα βράδυα

Σβήνω στην μπανιέρα τ’αναμμένα μου ποδάρια...

Έχω να κοιμηθώ 5 βράδυα. Μένω στον πέμπτο όροφο και η ωραία μας ταράτσα είναι σαν πλάκα σε τοστιέρα. Ακτινοβολεί ανηλεώς θερμότητα. Βέβαια ακτινοβολεί σε 360 μοίρες, αλλά εγώ χέστηκα για τις υπόλοιπες, αυτές που είναι μέσα στο σπίτι μου με νοιάζουν και ανεβάζουν την θερμοκρασία μέσα στο σπίτι πάνω από 32 βαθμούς, ακόμα και το βράδυ. Το μέγιστο συνεχόμενο που έχω καταφέρει να κοιμηθώ ήταν μία ώρα. Ανά μία ώρα ακριβώς, σαν να είμαι κούκος, πετάγομαι πάνω, σέρνω βαριεστημένα τα βήματά μου μέχρι την κουζίνα, όπου πίνω ένα ποτήρι κρύο νερό, και μετά σέρνω τα βήματά μου στο μπάνιο, μπαίνω στην μπανιέρα και ανοίγω το κρύο ντούς βρέχοντας, πόδια, μηρούς και χέρια. Αφήνω στεγνό ότι καλύπτεται από το μπιτζαμάκι μου, βγαίνω από την μπανιέρα, συνήθως χτυπώντας το δεξί μου μετατάρσιο στο έπιπλο του μπάνιου, και στάζοντας πλίτσι πλίτσι, μισοκοιμισμένη ξαναγυρνάω στο κρεβάτι μου και πέφτω μπρούμυτα στο μαξιλάρι. Ενίοτε πρίν πέσω, προσπαθώ να ρυθμίσω την ροή του ανεμιστήρα, ώστε να μου στέλνει ικανό ρεύμα αέρα, αλλά να προσέχοντας μην αρπάξω καμία πούντα. Τρελαίνομαι! Μια παγώνω, μία ζεσταίνομαι! Η ιδανική απόσταση και γωνία του ανεμιστήρα από το κρεβάτι ακόμα αναζητείται. Παρακαλείται όποιος έχει διατριβή στο θέμα, να μου στείλει την τυρβώδη ροή του συστήματος.

Πέφτω μπρούμυτα με τα σάλια να τρέχουν ειδυλλιακά στο μαξιλάρι και τα τζιτζίρια να με νανουρίζουν με το γλυκό τους τζίρι-τζίρι στις 3 το πρωί. Το ίδιο συμβαίνει και όταν γυρίζω το μεσημέρι από την δουλειά. Αν είναι μέρα, αν είναι νύχτα, εγώ δεν ξέρω. Αν κάνει ζέστη, αν κάνει κρύο, ούτε που νιώθω. Για μένα όλα είναι το ίδιο...Το μόνο που θέλω είναι να κοιμηθώ λιγάκι, λιγουλάκι, τόσο δα! Χτες ξύπνησα με δύσπνοια. Ω, πόσο δεν θέλω να πάω στα επείγοντα του «Σωτηρία» βραδυάτικα! Έτσι έκοβα βόλτες στην βεράντα. Και επειδή η αυπνία, μεταξύ άλλων μου έχει κάνει τα νεύρα τσατάλια, αποφάσισα να βάλω κλιματιστικά, και ας πάει το ενεργειακό μου αποτύπωμα να πνιγεί. Χιτάααατσι, τα ελληνικά, κρητικά κλιματιστικά. Σε κάθε 12.000BTU, δώρο ένα κουτί καλτσούνια.

Αν κάνει ζέστη, αν κάνει κρύο, ούτε που νιώθω

Τώρα θυμήθηκα τις πρώτες διακοπές της ζωής μου, που ήταν την εποχή του τρελού φοιτηταριού στην Κρήτη γιατί οι δυο Ζιώρζηδες της παρέας ήταν Κρητικοί. Επίσης ήταν η εποχή που είχα πάρει τον Καζαντζάκη μονότερμα και διάβαζα μανιωδώς. Είχα περάσει την «Αναφορά στον Γκρέκο» (το αγαπημένο μου), το «ο Χριστός ξανασταυρώνεται» (πόσο κλάμα Θεέ μου) και είχα φτάσει στον Καπετάν Μιχάλη. Διάβαζα και νόμιζα ότι η Κρήτη είναι ένα πράγμα σαν τον παράδεισο, καταπράσινη και δροσερή. Boy, was I wrong! Βγαίνουμε το χάραμα από το καράβι και βλέπω το Ηράκλειο κιτρινιάρικο και μέσα στο συννεφόκαμα και νόμισα ότι έβλεπα την Βυρητό. Αποχαιρέτα την Κρήτη που χάνεις! Για να μην τα πολυλογώ 10 μέρες αργότερα, μετά από ένα απογευματινό ταξίδι Ιεράπετρα – Ηράκλειο σε αυτοκίνητο χωρίς κλιματιστικό, εγώ και άλλο ένα παιδί περάσαμε ένα ολόκληρο βράδυ σε after μπαράκι ER, ήτοι στα επείγοντα του ΠΑΓΝΗ, με θερμοπληξία, ζαλάδες, εμετούς και 39 πυρεττό, και τους γονείς του παιδιού που μας φιλοξενούσε αλαφιασμένους που τους ξεραθήκανε στα χέρια όχι ένα, αλλά δύο ξένα παιδιά! Στα επείγοντα που μας πήγε ο κ. Νίκος, αφού περιμέναμε υπομονετικά από τις 12 ως τις 3πμ, όταν ήρθε η σειρά μου, με έπιασε ένα hyperventilation και μέσα στο εξεταστήριο τάραξα τους γιατρούς στην πάρλα! Ευτυχώς δηλαδή, γιατί μετά μου κάνανε μία ένεση που ΤΟΤΕ νόμισα ότι είναι αντιπυρρετική, αλλά τώρα ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ότι ήταν ηρεμιστική γιατί γύρισα στο ξένο σπίτι και ξεράθηκα στον ύπνο και ξερνοβόλαγα όπως δεν έχω κάνει ποτέ στην ζωή μου! Ενώ το άλλο το παιδί που δεν έβγαλε «κίχ» στο εξεταστήριο, δεν του κάνανε την ένεση και δεν κοιμήθηκε καθόλου... μόνο ξερνοβόλαγε! Ας πρόσεχε! Την προηγούμενη είχαμε φάει κάτι φύλλα το μεσημέρι (φύλλα= κρητική αργκό για τα ντολμαδάκια) και φαινόντουσαν τα άτιμα στην ακτινογραφία κοιλιακής χώρας που μου κάνανε!!! Από τότε αποφεύγω τον ήλιο σαν ο διάολος το λιβάνι, όσο για τα ντολμαδάκια, τα μασάω με πολύ μεγαλύτερη επιμέλεια.