Safe mode

Μπορεί να είναι η πανσέληνος που λάμπει απειλητική, μπορεί να είναι ο Δίας που μου θυμίζει ότι υπάρχουν στον κόσμο και πιο όμορφα πράγματα από τον θάνατο και τους φόρους. Θα ήθελα να κάνω μια ερωτική εξομολόγηση! Εννοώ να έχω το ερέθισμα και την έμπνευση για να την κάνω. Να ψάξω το βάθος της ύπαρξής μου και να εκφράσω σφοδρή επιθυμία. Μπα, σκατά! Με πονάει το δόντι μου και ψάχνω να βρω να παρκάρω. Πεζά πράγματα, καθημερινά. Μου τη δίνει η πεζή πραγματικότητα, με αποσυντονίζει! Θέλω να ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά, να εμπνέομαι, να δημιουργώ. Δεν υπάρχει πιο σπαστικό πράγμα για έναν αθεράπευτα ονειροπόλο, από το να βλέπει τα αστέρια και να μην νιώθει τίποτα εκτός από πονόδοντο. Δεν μπορώ να επιτάξω τα συναισθήματά μου. Δεν παράγονται κατά παραγγελία, ούτε με εισαγγελική εντολή. Πας να τα προσδιορίσεις, να τα πιάσεις και εξανεμίζονται.

Μου φαίνεται ότι όλη αυτή η κατάσταση με την κρίση, την οικονομική και ιδεολογική τρομοκρατία, (γιατί η τρομοκρατία είναι αποκλειστικά οικονομική και πρωτίστως ιδεολογική, αλλά τίποτα άλλο), με έχει αναγκάσει να με βάλω στο safe mode. Δηλαδή στις ελάχιστες δυνατές απαιτήσεις. Μετά από τα σπασμένα μούτρα και τους ανεκπλήρωτους αγώνες, έχω αρχίσει να μαθαίνω ότι όσο και να αντισταθείς, όσο και να παλέψεις δεν γίνεται τίποτα. Το σύστημα είναι μεγαλύτερο και δυνατότερο από εσένα. Οι «καλοί» δεν νικάνε πια. Οι καλοί δεν νικούσανε ποτέ! Η υποτιθέμενη νίκη των καλών ήταν ένα ευφυολόγημα του συστήματος για να κρατάει τις μάζες υπό έλεγχο. Τώρα μόνο επιβίωση. Κάτω τα κεφάλια. Στο safe mode, με τις ελάχιστες δυνατές λειτουργίες. Τα συναισθήματα δεν υποστηρίζονται από το τρέχον λειτουργικό. Τα όνειρα τρώνε πολλούς πόρους και δεν μπορούν να φορτωθούν. Στο safe mode η πανσέληνος είναι απλά μια απειλή, ένα bug. Κάτι σου θυμίζει. Έχεις την αμυδρή εντύπωση ότι στις παλιές, καλές μέρες όταν ήσουν σε λειτουργία υψηλών επιδόσεων, ο ουρανός πρέπει ενεργοποιούσε κάποια προηγμένη διαδικασία, απλά δεν θυμάσαι ποια μπορούσε να είναι αυτή...