For the love of Physics

Φερμιόνια, μποζόνια, μέσος αριθμός κατάληψης σου λέω, αριθμός σωματιδίων, παίρνεις το ολοκλήρωμα σε όλες τις ενέργειες, περπατάω στην Κηφισίας γρήγορα, μιλάω δυνατά με την φίλη μου, κουνάω χέρια με ενθουσιασμό... Εκεί στην γωνία της Κηφισίας μια παρουσία.. η καρδιά μου έχασε έναν χτύπο..

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο «φτιάξιμο» από την στιγμή της δοκιμασίας για κάτι στο οποίο πολεμάς και προετοιμάζεσαι για καιρό. Έχεις ασχοληθεί, έχεις βάλει ενέργεια και κάποιες λίγες στιγμές, έχεις δοθεί κιόλας!  Η στιγμή που έρχεται μπροστά σου η δοκιμασία και το πιάνεις σιγά σιγά, δειλά ίσως, από τα εύκολα σημεία, σαν εραστή που τώρα γνωρίζεις και δεν θέλεις να ενθουσιαστείς πολύ, πριν να τον κατακτήσεις και να σε κατακτήσει. Και σιγά σιγά, καθώς ξεθαρρεύεις, προχωράς και μετράς τις δυνάμεις και τις ικανότητές σου και σου βγαίνουν καλές για να αντιμετωπίσεις ολοκληρωτικά αυτό που έχεις εμπρός σου, βουτάς για τα καλά στη δυσκολία με τα μούτρα, και τρέμοντας και σπαρταρώντας άλλοτε από φόβο και άλλοτε από ικανοποίηση, φτάνεις όλο και πιο μακρυά. Ξαναβρίσκεις τον εαυτό σου, ξαναβρίσκεις το εδώ και το τώρα. Μελετάς και την υποπερίπτωση, δείχνεις και το αξίωμα, κάνεις και μία (μικρή) επίδειξη των ικανοτήτων σου, πάντα τρέμοντας. Από αγωνία, από λαχτάρα, ή από χαρά; Δεν ξέρω να τα ξεχωρίσω! Όλα μαζί και καθένα χωριστά ταυτόχρονα. Μέχρι που να τα δώσεις όλα! Αχ, Θεέ μου! Αυτή η μοναδική στιγμή που μπορείς να αποδείξεις ότι αυτό που σου ζητείται είναι κτήμα σου, ότι είσαι καλός αρκετά...  Δεν χρειάζεται να περιμένεις το επίσημο αποτέλεσμα. Το ξέρεις!  Love, to love me baby! Αυτό που δονείται και πάλλεται κάτω από την μπλούζα σου, χοροπηδάει σαν τρελό, σαν χαρούμενο μικρό παιδί που μόλις βγήκε από το Λούνα Παρκ ξεκαρδισμένο στα γέλια!