Αισθάνομαι, άρα υπάρχω

Κάθομαι στην κουζίνα και μαγειρεύω αρακά λαδερό με καροτάκια και μιλάω στον εαυτό μου. Πώς νιώθεις σήμερα Νάντια; Μμμμ, ωραία το πέτυχες το φαγητό, τρυφερό, χυλωμένο, νόστιμο, μπράβο κορίτσι μου! Από τότε που ξεκίνησα αυτή την άσκηση, δηλαδή να με ρωτάω πώς αισθάνομαι και ποια είναι η γνώμη μου, διαπίστωσα με πραγματική έκπληξη ότι συνήθως η απάντηση ήταν διαφορετική από αυτή που περίμενα. (μπρονξ?) Για όποιον δεν κατάλαβε, εγώ, ο εαυτός μου, περίμενα διαφορετική την απάντηση που έδινε ο εαυτός μου σε αυτό που τον ρωτούσε ο εαυτός μου! Συννενοηθήκαμε! Αυτό που περίμενα να ακούσω ήταν η υποτιθέμενη γνώμη/συναίσθημά μου, που νόμιζα τρομάρα μου ότι ήξερα γιατί με θεωρούσα τέρας αυτογνωσίας, (φτού να μην με βασκάνω), ΑΛΛΑ τελικά διαπίστωσα με οδύνη ότι αυτό που είχα συνηθίσει να απαντάω ήταν η απάντηση που ξέρω ότι περιμένουν οι άλλοι από εμένα, και χρόνο με τον χρόνο έχω αποδεχτεί και υιοθετήσει, νομίζωντας ταυτόχρονα ότι είναι δική μου. Boy was I wrong! Δεν ήταν όμως. Το να ξέρεις τί νιώθεις φαίνεται ευκολότερο απ΄όσο είναι. Κάνω λοιπόν την ερώτηση: «Πώς νιώθεις Νάντια;» και περιμένω. Συνήθως παίρνει αρκετή ώρα να πάρω απάντηση που μπορεί να είναι: νιώθω χαρά, νιώθω ελπίδα, νιώθω φόβο, νιώθω ΠΑΝΙΚΟ, πάρε με από εδώ τρέχοντας έχω χεστεί από τον φόβο μου! 

Σήμερα το πρωί στο δρόμο για την δουλειά που θυμήθηκα να με ξαναρωτήσω, μου απάντησα ότι είμαι αισιόδοξη! Αισιόδοξη; Τί είναι δω, τούτο πάλι! Δεν είχα κανένα σοβαρό λόγο για να είμαι αισιόδοξη, πήγαινα περπατώντας στην δουλειά για να αντιμετωπίσω άλλη μία απαιτητική ημέρα και (ώπα μανδάμ, νομίζω το βρήκαμε) δεν είχα απαιτήσεις από τον εαυτό μου. Αισθανόμουν αισιοδοξία για την υγεία μου, για την δουλειά μου και για το σημερινό πρωινό. Και αμέσως ξεκίνησε ο νοητικός διάλογος/γρύλος. «Μήπως είσαι και εσύ από τους αισιόδοξους του Πρετεντέρη; Ώρες είναι να μας βρει κανένα κακό!» Σαφέστατα δεν είμαι αισιόδοξη για την πορεία της χώρας, (μαλακίες να λέμε τώρα;) για τα οικονομικά μου, για το μέλλον. Σήμερα όμως το πρωί ήμουν αισιόδοξη για τρία πράγματα: Την υγεία μου, τη δουλειά μου και το σημερινό πρωινό. Τέλος. Τίποτα περισσότερο. 

 

Μας συμβαίνει να ανησυχούμε για το μέλλον, να ανησυχούμε για το «πάντα». Το πάντα δεν υπάρχει! Υπάρχει μόνο το τώρα και το έχω θυσιάσει άπειρες φορές στον βωμό του αύριο, το οποίο δεν έρχεται ποτέ και ξεχνάω να ξοδέψω τα μετρητά μου που είναι το σήμερα! Σήμερα έχω έρθει λίγο πιο κοντά σε αυτό που νιώθω, που στην δική μου περίπτωση μεταφράζεται: σε αυτό που ΕΙΜΑΙ! Άλλοι άνθρωποι είναι αυτό που σκέφτονται, εγώ είμαι αυτό που νιώθω, ακόμα και αν δεν μπορώ να το προσδιορίσω πλήρως..