Μικρές νησίδες χαράς

Τί άλλο μπορεί να είναι η ζωή, αν όχι τέχνη; 

Μήπως είναι συνήθεια; Ρουτίνα; Φόροι; Θλίψεις, αρρώστιες; 

Μήπως είναι η μυρωδιά του ζεστού καφέ, έστω και σε μια έντονη μέρα στο γραφείο;

Εκεί που ζορίζεσαι και λες θα σπάσεις, πέφτει πάνω στο πρόσωπο σου μια ηλιαχτίδα και παίρνεις δύναμη. Εκεί που είσαι χαρούμενος και δεν βλέπεις κανένα σύννεφο στην πορεία σου, ανοίγει ο δρόμος και χώνεσαι σε μια λακούβα μέχρι το λαιμό. Μαζί πηγαίνει η χαρά, με τη λύπη, το γέλιο και το δάκρυ. Και σιγά την σοφία δηλαδή.

Μικρές νησίδες χαράς είναι που κάνουν τη ζωή όμορφη.

Όπως τη μέρα που ήρθαν φίλοι μου σπίτι να γιορτάσουμε. Τους είχα τάξει από το καλοκαίρι και μακαρονάδα και ήταν μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να βρεθούμε. 

Γενικά με τις δουλειές του σπιτιού δεν είμαι και πολύ φανατική. Δεν είναι το δυνατό μου σημείο. Κάνω τα απολύτως απαραίτητα και πραγματικά πλέον το έχω απενοχοποιήσει πλήρως. Αυτό αλλάζει όταν πρόκειται για τους φίλους μου. Τους είχα τάξει μακαρονάδα "ντιπ Ντίνα" με αφορμή το πρώην απωθημένο μου. Ευκαιρία έψαχνα και εγώ. Και καλά για το απωθημένο, να φάω μαζί με τον βασιλικό και εγώ μακαρόνια. Συνέπεσε με την αποδοχή μου στο μεταπτυχιακό της Αστροφυσικής, και προσέθεσα στο μενού και αφρώδη οίνο για να το γιορτάσουμε ακόμα περισσότερο, όταν όλα αυτά ήταν απλά μια πρόφαση, γιατί αυτό που θέλαμε πραγματικά να κάνουμε είναι να βρεθούμε μαζί και να πούμε τα νέα μας και μικρά ανούσια πράγματα. Και να με ξεφτιλίσουνε για την υπογραφή στον πίνακα που με περηφάνια είχα βάλει πάνω στο τζάκι και που ζωγράφισα σε 30 λεπτά στο workshop ζωγραφικής στο μουσείο Van Gogh στο Άμστερνταμ. 

Αμυγδαλιά Νάντιας

Το μενού περιλάμβανε την κλασσική μακαρονάδα ντιπ Ντίνα, με σπαγγέτι, και σάλτσα φρέσκιας ντομάτας με πιπεριές, κρεμμύδι και σκόρδο, παπαρδέλες με πουρέ από μανιτάρια του δάσους και λάδι τρούφας, και μικρά φιογκάκια με μπρόκολο, μπέικον και μοσχοκάρυδο, και σαλάτα. Ο μπουφές των γλυκών (τα έφεραν οι καλεσμένοι) είχε γαλακτομπούρεκο, γιατί εγώ το ζήτησα, προφιτερόλ γάλακτος και τσίζ κέικ αγριοκέρασο. Κ Έβγαλα και τα καλά μου τα μαχαιροπίρουνα, όχι μόνο γιατί το ζητούσε η μέρα, αλλά για να μην τα τρώει η το μαράζι στο κουτί τους. Πιάτα έχω μόνο καθημερινά, αυτά έβαλα, οκ. Τραπεζομάντηλο λευκό, για να μπαίνει στο πλυντήριο στο καυτό, να πέφτει πάνω κόκκινο κρασί και να είμαι κουλ. Ποτήρια τα κολωνάτα, δε πα να είναι μπουρζουαζία, χέστηκα πατόκορφα, γουστάρω κολωνάτο ποτήρι, σταυρώστε με! Πού να την σερβίρω την σαμπάνια μανδάμ; Στο ποτήρι ζντούπο;

    

Μά-κα-ρο-νά-δα!

Με γέλια και πειράγματα, και ιστορίες από το σχολείο, και την χαρά μου να μην περιγράφεται, πιτσιλίζοντας εγώ με σάλτσα ντομάτας το λευκό τραπεζομάντηλο, και μετά έπεσε και λίγο μανιτάρι - so what? - εδώ λέγαμε ιστορίες από τις διακοπές της Χριστίνας στην Κρήτη και από τον μπάρμπα μου τον Γιώργο από το πανηγύρι του χωριού και απολαμβάναμε την φιλία μας.

Κάπως έτσι ήρθε και δεν έμεινε κουταλάκι για κουταλάκι, ποτήρι για ποτήρι, και πιάτο για πιάτο, και γενικά κανένα σκεύος καθαρό. Όταν φύγαν τα παιδιά κοίταξα ευτυχισμένη την κουζίνα μου που έμοιαζε σαν να έχει υποστεί βομβαρδισμό. Το δε πλυντήριο πιάτων βόγκηξε. Όπως είπα δεν είμαι ενθουσιώδης με τις δουλειές, αλλά οτιδήποτε έκανα εκείνη τη μέρα το έκανα με όλη μου την καρδιά. 

Χαμός στην κουζίνα

Και το χάρηκα πολύ, γιατί βρέθηκαν κοντά μου άνθρωποι που έχουν ζήσει από κοντά τον αγώνα μου και που χαίρονται με την χαρά μου. Αυτό το μεταπτυχιακό στην Αστρονομία είναι για μένα πολλά πράγματα. Για να αναφέρω μόνο λίγα είναι το όνειρό μου που, μετά από μακρά περιπλάνηση, επιτέλους αγγίζω. Είναι αυτό που με κάνει να σηκώνομαι με όρεξη από το κρεβάτι για να πάω νωρίς στη δουλειά, ώστε να μπορέσω να πάω στην ώρα μου στο πανεπιστήμιο. Είναι αυτό με καθιστά απυρόβλητη στα κόμπλεξ που κάποιοι πετάνε πάνω μου. Είναι αυτό που με κάνει να μην υπολογίζω τις δυσκολίες. Είναι αυτό που μου δίνει χαμόγελο, όρεξη και έμπνευση. 

Πηγή εικόνας

*Είναι δύσκολο να μεταφέρω τα συναισθήματά μου, χωρίς να φαίνεται γλυκανάλατο, αλλά στο κάτω - κάτω της γραφής μπορεί και να μην με νοιάζει. Μου είναι αποδεκτό να δημοσιεύσω ένα κείμενο για ένα δείπνο με φίλους, χωρίς βαρύγδουπα συμπεράσματα, ή καμιά ιδιαίτερη σοφία. Είναι προσωπικό το blog, για γράφω πράγματα που αφορούν στη ζωή μου.