Άυπνη στο Χολαργό

Κάθομαι στον καναπέ και φταρνίζομαι πάνω από ένα ποτήρι ζεστό gluhwein, κόκκινο κρασί με μπαχαρικά. Τον τελευταίο μήνα είμαι με 4 ώρες ύπνο ημερησίως το μέγιστο. Εκεί που είμαι κομμάτια και θέλω να κοιμηθώ, παθαίνω μια ακατανόητη διαύγεια και το ρίχνω στο διάβασμα. Όμως σήμερα γύρισα σπίτι αργά το απόγευμα και κατέρρευσα. Ήμουν ζαλισμένη μέρες τώρα και σήμερα απλά γύρισα και έχασα συνείδηση για μερικές ώρες. Οπότε αναγκάστηκα να χαρίσω στον εαυτό μου σήμερα ένα βράδυ χωρίς διάβασμα. Για να ξεκουράσω λιγάκι το μυαλό μου. Γιατί ξεκίνησα να γράφω; Α ναι, 

Γυρίζοντας το απόγευμα από την σχολή έπιασε το μάτι μου στην άκρη του δρόμου δεξιά έναν κύριο να τραβάει φωτογραφία κάπου ψηλά. Κοίταξα και είδα στον τρίτο όροφο ένα μπαλκόνι με φωτάκια. Χρωματιστά φωτάκια. ΤΟ υπερθέαμα! ΤΟ τεχνικολόρ! Άσχετα από το αν μου άρεσε αυτό που είδα, ή (φυσικά) δεν μου άρεσε, δεν υπήρχε περίπτωση ούσα στον δρόμο να κοιτάξω σε τρίτο όροφο. Και μου γεννάται η απορία: Γιατί κάποιος να στολίσει το μπαλκόνι του με φωτάκια; Γιατί να φάει χρόνο να κάνει φιγούρα σε ανθρώπους που δεν νοιάζονται; 

Το σαλόνι, το δέντρο (σαν τη νύφη στολισμένο, φουντωτό, καμαρωτό), το καταλαβαίνω. Αλλά το μπαλκόνι, γιατί; ΓΙΑΤΙ; 

Επειδή δεν έχω πολλές αντοχές και όπου να 'ναι θα πέσω να κοιμηθώ με ενθουσιασμό και μπρίο,  μαι πόιντ ίζ ότι όλη αυτή η εορταστική διακόσμηση που απευθύνεται σε ανθρώπους έξω από το σπίτι κάποιου είναι απολύτως περιττή. Κανένας δεν δίνει δεκάρα.  

Καληνύχτα!