Εγώ και ο καφές

Έχω πιει τόσο καφέ, που αυτή τη στιγμή δεν θέλω άλλο! Το λες και ένα μικρό θαύμα αυτό.

Η σχέση μου με τον καφέ πηγαίνει πίσω στα παιδικά μου χρόνια όταν η γιαγιά μου που έπινε ελληνικό, γλυκύ βραστό στην βεράντα του σπιτιού της, μου βούταγε κομματάκια ψωμί και μου τα έδινε. Τρελαινόμουνα! Έγλυφα τα χείλια μου και έτρεχα - ίσως με υπερβολικό ενθουσιασμό - πίσω στην κούνια που είχε κρεμάσει ο παππούς στην μουριά.

Έφηβη πλέον, έκανα και εγώ την επανάστασή μου και αντί για ελληνικό άρχισα να πίνω νες καφέ. Ως εκεί έφτανε η πρόοδος στο μικρό μου χωριουδάκι. Την καφετιέρα με το φίλτρο την έμαθα πολυυυυύ αργότερα. Μαζευόμασταν λοιπόν στο σπίτι μου, ή στης φίλης μου της Νατάσας και με υπομονή χτυπάγαμε με το κουταλάκι τον νες, μέχρι να ασπρίσει και να αφρίσει και ρίχναμε το καυτό νερό, και "μεγάλες" πια συζητάγαμε τα θέματά μας, πίνοντας καφέ! Πολύ μεγάλες. Ακόμα θυμάμαι ότι στην δική μου κούπα είχε επάνω ένα φυστικί δεινοσαυράκι, που το έλεγα Σπούτνικ. Από μικρή με ενδιέφερε το διάστημα, το παραδέχομαι. Και επειδή με το άφρισμα το μείγμα κρύωνε, έριχνα καυτό νερό και όχι απλά ζεστό για να έχω καυτό ρόφημα, που θα μου βγάζει φουσκάλες στη γλώσσα, γεμάτες θαλπωρή. 

Μάλιστα ένα απόγευμα του Ιούλη, ήμουν με την ξαδερφή μου στην Λαμία και είπαμε να ανέβουμε στον Αγ. Λουκά για καφέ. Όσοι ξέρουν την Λαμία, ξέρουν ότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να βρίσκεσαι εκεί απόγευμα Ιούλη, γιατί σκάει ο τζίτζικας, αλλά για κάποιο λόγο ήμασταν και μάλιστα ανεβήκαμε υπομονετικά την ανηφόρα από την Πλατεία Πάρκου στην Πλατεία Διάκου και με πείσμα όλα τα σκαλιά από την Πλατεία Διάκου ως τον Αγ. Λουκά και καθίσαμε επιτέλους στην καφετέρια, επαναλαμβάνω σαν μεγάλες, για να πιούμε τον καφέ μας, να δροσιστούμε. Σκασμένες παραγγέλνουμε τον νες και στο διπλανό τραπέζι κάθονται δυο αγόρια που τους ακούω καθαρά να παραγγέλνουν αναψυκτικά. Πιάνουμε την κουβέντα με την ξαδέρφη μου για τα φροντιστήρια, και πραγματικά δεν θυμάμαι για τί άλλο, ώσπου βλέπω από μακριά να έρχεται ο σερβιτόρος με τον δίσκο. Βλέπω επάνω αναψυκτικά, αλλά δεν βλέπω ποτήρια με καφέ και καλαμάκια. Με ζώνουν τα φίδια. Αρχίζω να υποπτεύομαι την γκάφα. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα επιβεβαιώνονται οι φόβοι μου. Μας έχει έρθει ζεστός καφές, κατα-καλοκαιριάτικα. Βέβαια τους είχαμε πληρώσει και έτσι, αφρίζει, ξα-φρίζει τους ήπιαμε (όντως), αλλά βγάλαμε την μπέμπελη και από τότε έμαθα, ότι αν θέλω κρύο καφέ με παγάκια τον ζητάω ΦΡΑΠΕ, αδερφάκι μου. 

Το χειμώνα ο Φίλης, το παντοπωλείο της πλατείας του χωριού, έφερε καπουτσίνο σε φακελάκια. Πολλοί θα με λυπηθείτε για αυτό: η έξοδος του Σαββάτου ήταν να πάμε όλες οι φίλες στην πλατεία, να αγοράσουμε φακελάκια και να μαζευτούμε σε κάποιο σπίτι να πιούμε τον καπουτσίνο μας. 

Αργότερα ανακάλυψα τον καφέ φίλτρου και είδαν οι οφθαλμοί μου το φως! Ωωωωω, μιλάμε για την αμβροσία. Όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο, οι φίλες μου μου κάνανε δώρο μια καφετιέρα φίλτρου, την οποία και είχα στα χέρια μου όταν μπήκα για πρώτη φορά στο διαμέρισμά μου, ένα ημιυπόγειο στην Μυκόνου, στου Ζωγράφου. Αθάνατη αυτή η καφετιέρα! Πέρισυ χάλασε, και φέτος πήρα πτυχίο! Με τα χρόνια έγινα προσεκτική και εκλεκτική. Μεγάλη ανακάλυψη ήταν ένας καφέ latte που ήπια το 2006 στην Αμερική και την αμαρτία μου θα την πω, μου αρέσει ο coffee nut latte των Starbucks, με τη μισή όμως σαντιγί για να μην είναι λιγουριάρικος. 

Σιγά σιγά έχω αναπτύξει μικρές, χαριτωμένες παραξενιές. Θέλω η κούπα μου να είναι ζεστή πριν ρίξω μέσα τον καφέ για να μείνει ζεστός πολύ ώρα. Σε κάποιο καφέ ζήτησα στο ταμείο να μου ζεστάνουν την κούπα και με κοιτούσαν σαν εξωγήινη, αλλά ο barista αμέσως έβαλε καυτό νερό και όταν άρχισα να του εξηγώ για την θερμοχωρητικότητα, γυρίζει και μου λέει "μηχανολόγος μηχανικός του πολυτεχνείου είμαι κοπελιά, έχουμε κάνει διάδοση θερμότητας 1, 2 και 3!" Κατάπια τη γλώσσα μου εγώ. Και αυτό είναι ένα ζωντανό παράδειγμα της εφαρμογής των γνώσεων στην υπηρεσία του καπιταλισμού. 

Τώρα που το θυμάμαι είχα περάσει και ένα εξάμηνο που τον είχα κόψει εντελώς, μάλλον κάποια άγνωστη αρρώστια περνούσα, (κρίση προσωπικότητας ίσως;) αλλά για καλή μου τύχη η δασκάλα των Γερμανικών μου σέρβιρε στο μάθημα έναν καταπληκτικό καφέ που ήταν αδύνατον να αγνοήσω και έτσι ξεκίνησα να πίνω ένα φλιτζάνι την εβδομάδα με την επίσης καταπληκτική μηλόπιτα που σύντομα οδήγησε σε δεύτερο, ε και μετά η κατρακύλα δεν είχε πάτο. 

Σήμερα συνδυάζω τον καφέ, πάντα σε ζεσταμένη κούπα, με την απόλαυση του διαβάσματος, με την χαλάρωση ένα βροχερό απόγευμα στον καναπέ, και με το ατελείωτο διάβασμα. Μια κούπα στο γραφείου μου, εγγυάται την πνευματική μου διαύγεια και την απόδοση τις ατελείωτες ώρες του διαβάσματος. Θέλω καφέ, ακόμα και όταν πίνω καφέ. Ένας διπλός ελληνικός βαρύς με ολίγη, ή ένα καπουτσίνο λάττε σκέτο, ή ένας γαλλικός μέτριος με γάλα είναι ικανοί να μου κάνουν παρέα, να μου δυναμώσουν το ηθικό, ώστε να αντιμετωπίσω απανωτές υποχρεώσεις.