Το βέλος του χρόνου

Καθώς περνάω μια χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις μέρα στην δουλειά, βλέποντας τούφες χιόνι να πέφτουν στα δέντρα έξω από το γραφείο (Φεσχιόνης: μανιώδης μπανιστιρτζής που πέφτει στα παραθυράκια) και πίνοντας φυσικά καφέ, στην ζεσταμένη πορσελάνινη κούπα μου με τον Τρελαντώνη, παίρνω μια βαθιά ανάσα και ανακουφισμένη και σκέφτομαι την χρονιά που πέρασε...

Παραμονή Πρωτοχρονιάς στο γραφείο

Αν κάποιος πέρισυ τέτοια μέρα (είχα φιλοξενούμενους στο σπίτι, μαγείρεψα για 10 άτομα) μου έλεγε ότι θα ήταν τόσο σημαντικό το 2015, δεν θα τον πίστευα!

Δεν ήταν εύκολη χρονιά, κάθε άλλο. Ήταν όμως μια χρονιά που προχώρησα ως άτομο πάρα πολύ και έλυσα εκρρεμότητες πολλών χρόνων. Μετά από έναν μεγάλο αγώνα αντοχής και σωματικό και νευρικό, και ένα σπριντ στο τέλος, πήρα πτυχίο μετά από 18 χρόνια! Είχα παρατήσει τη σχολή επί 10 χρόνια και όταν επέστρεψα σε αυτή τον Φλεβάρη του 2010, χρωστώντας 25 μαθήματα και μια πτυχιακή, δεν πίστευα ποτέ ότι θα ήταν δυνατόν τελικώς να πάρω πτυχίο. Ένα, ένα μάθημα τη φορά, με επιμονή, πολύ διάβασμα και ξενύχτια, φοβερή υποστήριξη από τους δικούς μου ανθρώπους, χάνοντας άπειρες φορές την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, αλλά και βρίσκοντας την και πάλι στην γνώση, έχοντας μάθει τόσα πολλά, τελικώς κατάφερα να ολοκληρώσω τις σπουδές μου. Όλοι μου λένε ότι έκανα έναν άθλο, και μάλλον έχουν δίκαιο, αλλά εγώ αδυνατώ να το καταλάβω. Αυτό που μπορώ να νιώσω είναι ότι για μένα ήταν ένα μεγάλο βάρος που άρθηκε και εκτινάχθηκα με ταχύτητα στον ουρανό. 

Χρωστώ βαθιά ευγνωμοσύνη στον άνθρωπο που με ενέπνευσε, που πίστεψε σε μένα όταν εγώ δεν πίστευα. Που είδε σε μένα, πράγματα που εγώ δεν μπορούσα να δω. Που απορρούσα για το πως είναι δυνατόν να με δέχεται όπως ακριβώς είμαι. Που σήμερα δεν βρίσκεται σε αυτό τον κόσμο, περιορισμένος από τις 3 διαστάσεις, αλλά που είμαι σίγουρη ότι είναι περήφανος για μένα, όπως ήμουν εγώ περήφανη για εκείνον. Φέτος ήταν η χρονιά που αποδέχτηκα την εκδημία του. Όποια και αν είναι η απόσταση, η αγάπη την φτάνει. 

Έκανα πτυχιακή εργασία πάνω σε ένα θέμα που με απασχολεί ιδιαίτερα που είναι ο Χρόνος και που με τον επιβλέποντα μου, προσπάθησα να ψηλαφήσω την φύση του και την απαρχή του. Εννοείται ότι ο Χρόνος δεν περίμενε εμένα για να μου αποκαλύψει τα μυστικά του, αλλά εγώ τον περίμενα για να βρω τί σημαίνει για μένα. Ω, Θεέ μου, πόσα έμαθα! 

Το άλλο μεγάλο δώρο του πτυχίου ήταν ότι ξαναθυμήθηκα πόσο πολύ μου αρέσει η Φυσική γενικά και η Αστρονομία ειδικότερα. Και εκεί που ούτε το περίμενα, ούτε το είδα καν να έρχεται, απλά είπα ναι, και βρέθηκα μέρος ενός φοιτητικού project για εκλαϊκευση της Αστρονομίας και Αστροφυσικής (spacegates.wordpress.com) που μου έδειξε πως είναι δυνατόν άτομα με συγκεκριμένο ενδιαφέρον, και – γιατί να το κρύψουμε άλωστε – πάθος, να συνεργάζονται και να περνάνε ωραία μαθαίνοντας. I am all in, τέτοια δώσε μου και πάρ’ μου την ψυχή. Και εδώ γνώρισα ανθρώπους που με επηρέασαν με τρόπους που δεν θεωρούσα ποτέ δυνατούς. Έχουμε έναν εξαιρετικό καθηγητή, που με επιμονή και διακριτικότητα μας υποδεικνύει τρόπους να συνεργαζόμαστε. Που ενθαρρύνει την πρωτοβουλία και την ατομική έκφραση. Η αλληλεπίδραση μαζί του με γεμίζει, με μαθαίνει, με κάνει να αισθάνομαι σίγουρη για τον εαυτό μου και τις επιλογές μου. Τον θαυμάζω, τον ζηλεύω και παίρνω μεγάλα μαθήματα ηγεσίας από εκείνον! Επίσης ο συντονιστής του αστεροσκοπείου που ακτινοβολεί το ότι ζει για αυτό που κάνει. Είναι ένας άνθρωπος που όταν τον βλέπεις λες «να κάποιος που ζεί το όνειρό του». Θα το ήθελα και εγώ αυτό στη ζωή μου.

Και τα υπόλοιπα παιδιά ο καθένας με την προσωπικότητά του μου έχουν δείξει το θαύμα της συνεργασίας. Διαφορετικοί άνθρωποι, εντελώς διαφορετικοί, φυσικά με εγωισμούς και πάθη, αλλά αυτό είναι που κάνει τους ανθρώπους, ανθρώπους. Διαφορετικά θα ήμασταν ξενέρωτα αγάλματα σε κάποιο μουσείο. Δεν ξέρω πως μπορώ να αναφερθώ στον καθένα, χωρίς να πω ονόματα. Με μερικούς είμαστε πιο κοντά από ότι με κάποιους άλλους, όπως με την τρελή, λέω ότι μου έρχεται στο μυαλό, βάζω την λογική πάνω από τα πάντα, είμαι πολύ έξυπνη, αλλά δεν πολυγουστάρω τα συναισθήματα (εσύ χάνεις), ξανθή, γαλανομάτα τσούπρα. Την είχα αντιπαθήσει από την πρώτη στιγμή που την είδα! Τώρα τί έγινε στην πορεία και συμπαθηθήκαμε, δεν ξέρω. Είναι μάλλον επειδή είμαι πολύ καλός άνθρωπος (sarcasm). Η αφοσιωμένη και πάντα παρούσα Σπαρτιάτισσα, για το γέλιο που έχουμε ρίξει, για την συνέπειά της. Ο Ροδίτης γίγαντας που προσφέρει απλόκαρδα τις υπηρεσίες του, στο blog και στο αστερσκοπείο. Μια κοπέλα χαμηλών τόνων, σοβαρή και πάντα εμβριθής. Και όλοι οι υπόλοιποι. 

Και κάπως έτσι άρχισα να σκέφτομαι ότι ίσως εγώ και το Πανεπιστήμιο να μην έχουμε τελειώσει ακόμα και βρέθηκα να ξεκινώ το μεταπτυχιακό μου, και να μπλέκομαι σε παρακολουθήσεις, εργασίες, ξενύχτια και ατελείωτα διαβάσματα και να μην ξεχάσω το πάντα γνώριμο συναίσθημα «δεν είμαι αρκετά καλή, μαστίγωμα-μαστίγωμα». (Ναι, αγαπητέ, τελειομανή αναγνώστη, όλοι στο ίδιο τσουκάλι βράζουμε). Σε αυτή τη διαδικασία γνώρισα ακόμα περισσότερους ανθρώπους καθηγητές, μεταδιδακτορικούς, διδακτορικούς και συμφοιτητές, μαθαίνοντας από τον καθένα κάτι καινούργιο. Δεν γίνεται να τους περιγράψω, χωρίς ονόματα, γαμώτο. Όσο νομίζω ότι ως εδώ πάει, είμαι γεμάτη, κάτι γίνεται και βιώνω ένα νέο μάθημα. Αυτό σημαίνει ότι πλέον βρίσκομαι εντός ενός πεδίου που αλληλεπιδρά με την δική μου επιδεκτικότητα και κάπως έτσι αρχίζω να καταλαβαίνω τί νιώθουν τα μαγνητικά δίπολα. 

Die Pause dazwischen - photo Tom Baecker

Επαναλαμβάνω, τα πράγματα στην ζωή μου δεν είναι ρόδινα. Μόλις πλήρωσα τον ΕΝΦΙΑ και τα τέλη κυκλοφορίας, χρειάστηκε να δουλεύω όλη αυτή την εβδομάδα, με αποτέλεσμα να μην έχω ξεκουραστεί καθόλου και τα νεύρα μου να είναι κορδέλες. Ωστόσο επιλέγω να βγάζω ένα μάθημα από κάθε βίωμα και να το χρησιμοποιώ κάπου αλλού στη ζωή μου. Η δουλειά μου που για μένα παλιότερα ήταν έκφραση και δημιουργία, για πάρα πολλούς λόγους δεν είναι πλέον. Ήταν μια συνειδητοποίηση και ένα πένθος από το οποίο διήλθα το 2015. Βίωσα την αλλαγή και έμαθα από αυτή. Ίσως για μένα ο προσδιορισμός μου, μέσα από την δουλειά μου να ήταν ένα δεκανίκι που είχα ανάγκη να μου αφαιρεθεί για να καταλάβω ότι μπορώ να περπατάω και μόνη μου. Φοβόμουν να το πετάξω μόνη μου. Άλλο ένα δώρο του 2015. Ανακάλυψα ότι δεν είμαι αυτά που κάνω, είμαι αυτά που είμαι! Και κινδυνεύοντας να ακουστώ επηρμένη, τολμώ να παραδεχτώ ότι μου αρέσει αυτό που είμαι...

Και φυσικά υπάρχουν και οι σημαντικοί άνθρωποι από τα πρόσφατα και τα πολύ παλιά χρόνια. Στυλοβάτες στη ζωή μου. Η περιουσία μου.

Μια παραμονή πρωτοχρονιάς κάποια χρόνια πριν, παίζοντας 31 στα χαρτιά, τράβηξα από 23 και είπα της «μάνας» «Δώσε μου ένα εννιάρι» (ολοκληρώματα λύνουμε με κλειστά τα μάτια, απλή αριθμητική μεσάνυχτα) Ε, και μου ήρθε εννιάρι και κάηκα! Και όπως το διατύπωσε λιτά ο αδερφός μου, να μην εύχεσαι αυτό που επιθυμείς, αλλά αυτό που χρειάζεσαι. Νομίζω αυτή ήταν η ευχή μου για το 2015 και κοίτα να δεις, που πραγματοποιήθηκε!

Και κάπου εδώ θα σταματήσω την ανασκόπηση του 2015, ενός δύσκολου, υπέροχου, πολύτιμου δώρου. Το δώρο του χρόνου τελικά δεν νομίζω ότι είναι η άπιαστη ευτυχία, αλλά η ικανότητα να είσαι ολόκληρος στο παρόν στη ζωή σου την κάθε στιγμή.

Σας εύχομαι το 2016 να είναι ένα υπέροχο ταξίδι στον χώρο και στον χρόνο!

Φοίβος Δεληβοριάς - Και του χρόνου