Ποιοί είμαστε;

Αυτό το πράγμα που εμείς οι Έλληνες θεωρούμε ότι είμαστε οι καλύτεροι του κόσμου, ότι είμαστε γενναίοι, ότι δεν προσκυνάμε, ότι γαμάμε και δέρνουμε, δεν είναι πλέον αποδεκτή αυταπάτη από κανένα. Ούτε και από εμένα, που τα νόμιζα όλα αυτά μέχρι πολύ πρόσφατα. Με εξαίρεση το δέρνουμε. 

Ας το παραδεχτούμε. Οι Έλληνες δεν είμαστε γενναίοι. Αυτό που λένε ότι οι Έλληνες δεν πολεμάνε σαν ήρωες, αλλά οι ήρωες πολεμάνε σαν Έλληνες είναι πίτσες μπλέ. Ούτε ότι είναι αητοί χωρίς φτερά. Λίγοι μπορεί να είναι αητοί που κάθισαν σε ένα κοτέτσι και από το καλαμπόκι και το κουτόχορτο, δεν μπορούν ούτε να πάρουν τον κώλο τους από τον καναπέ, πόσο μάλλον να πετάξουν. Αλλά οι περισσότεροι είναι κότες, ραγιάδες και προσκυνημένοι. Και καλύτερα από εδώ και πέρα να μιλάω σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο, για να μην εξαιρώ τον εαυτό μου από αυτή την ομορφιά. 

Είμαστε κότες, ραγιάδες και προσκυνημένοι! Αλλά, για μισό λεπτό... Πότε είμασταν κάτι διαφορετικό; Μήπως στην αρχαιότητα που όλοι ανέχονταν την ηγεμονία των Αθηνών που μάζευε το κοινό ταμείο για να χτίζει Παρθενώνες και οι άλλες πόλεις τίποτα; Μήπως στο Βυζάντιο, που οι φιλήσυχοι πολίτες ανέχονταν την ηγεμονία των τσιφλικάδων; Μήπως στην Τουρκοκρατία που οι ραγιάδες αδιαμαρτύρητα έσκυψαν τον τράχηλο και έδιναν τον κεφαλικό φόρο στους φοροεισπράκτορες; Οι οποίοι σημειωτέον δεν ήταν μόνο Τούρκοι, αλλά ήταν και Έλληνες. Μια ζωή ράβαμε το στόμα και υπομέναμε καρτερικά τα δεινά μας. Περάσαμε μέσα από την Ιστορία, στους αιώνες των αιώνων, σκυφτοί και απαρατήρητοι. Είναι ο ελληνικός τρόπος επιβίωσης. Μια ζωή γινόμασταν ένα με το περιβάλλον για να μην ξεχωρίζουμε και προκαλούμε την προσοχή. Γιατί όταν είσαι αδύναμος, καλύτερα να περνάς απαρατήρητος, παρά να σε έχουν σταμπάρει οι δυνατοί και να σου ζητάνε ρέστα. Γιατί όποιος πήγε να κουνηθεί, έγινε στάχτη. Τα Ψαρά, το Δίστομο, τα Καλάβρυτα... Κάτσε μουγκός για να επιβιώσεις. 

Πού είναι λοιπόν το περίεργο στην τωρινή συμπεριφορά μας; Ότι το φυσιολογικό για το ταπεραμέντο μας θα ήταν να είμαστε όλοι στους δρόμους και τώρα πέφτουμε από τα σύννεφα; Είμασταν πάντα προσκυνημένοι. Ζούμε γονατιστοί γιατί δεν είμαστε της γερακίνας γιοί, αλλά της πουτάνας. Τσούζει, ε; Εμένα να δείς! Ράκος έχω γίνει, γιατί νόμιζα ότι θα κάνω την αλλαγή, θα κάνω μεγάλα πράγματα, δεν θα υποδουλωθώ!!! (χειροκροτήματα, σαλπίσματα, χρυσαφιά κομφετί, δόξα!) Αγγούρια! Αν ήμουν της γερακίνας γιός, θα είχα πετάξει τον Στουρνάρα, τους υπαλλήλους της Τρόικας με τις κλωτσιές και θα είχα πάρει στα χέρια μου το μέλλον μου. Αν ήμουν της γερακίνας γιος δεν θα ανεχόμουν να μην στηρίξω τα αδέρφια μου τους Κύπριους. Παιδιά μας βάλατε τα γυαλιά αυτές τις μέρες. Μας δείξατε τί θα πεί αξιοπρέπεια, και θάρρος. Εσείς, και όχι οι ξεπουλημένοι πολιτικοί σας. Εσείς ο Κυπριακός Λαός. Γιατί εμείς οι Ελλαδίτες στις τελευταίες εκλογές ψηφίσαμε Τρόικα εσωτερικού για να μην χάσουμε τα 3 χιλιάδες ευρώ που είχαμε στην άκρη. Και τώρα καθόμαστε φρόνιμα – φρόνιμα στα αυγά μας, όσο στο κράτος σας γίνεται σφαγή, μην τυχόν και πετυχαίνατε κάτι, μην τυχόν και η Κύπρος άλλαζε κάτι στο τραπεζικό κατεστημένο και βλέπαμε όλοι πόσο απελπιστικά ξεβράκωτοι είναι οι ραγιάδες οι Έλληνες. Μαλάκα, ούτε με κεφαλαίο δεν μου βγαίνει να γράφω την λέξη «Έλληνες». Τσούζει, ε; Εμένα να δείς!

Γίνεται οικονομικός πόλεμος και εμείς καθόμαστε στα αυγά μας. Καταναλώνουμε τις εφεδρείες μας και κακαρίζουμε. Και θα κακαρίζουμε μέχρι να μας πάρει όλους ο διάολος. 

Mama, we all go to hell