Ημερολόγιο καμπίνας

Δεν ξέρω τί στο καλό είχε μέσα σήμερα ο καφές, πάντως αυτός που έφτιαξα εγώ στις 6 το πρωί στο σπίτι είχε μόνο λουμίδη και λίγη ζάχαρη, αυτός που ήπια στο αεροδρόμιο δεν ξέρω, πρέπει να ήταν εξαιρετικά ακριβή ποικιλία καφέ γιατί έκανε 4.90, πάντως ότι και αν είχε μέσα δεν έπιασε και ορίστε τώρα, τρώω τα νύχια μου μέσα στην καμπίνα του αεροπλάνου. Είμαστε ήδη 50 λεπτά επιβιβασμένοι, αλλά πετάμε; Όχι! Περιμένουμε, τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας που αποφασίσανε ότι θέλουν περισσότεροι ώρα να ελέγξουν σήμερα και να περιμένουμε υπομονετικά στα αυγά μας, λέει. Είμαι σε επαγγελματικό ταξίδι, που συνήθως μου αρέσουν, αλλά η μέρα δεν ξεκίνησε καλά. Κατ’ αρχάς δεν κοιμήθηκα καθόλου καλά το βράδυ, είχα εκνευρισμό για το ταξίδι και εκνευρισμό γιατί χρειάστηκα τρείς ώρες για να φτιάξω την βαλίτσα μου, στην διάρκεια των οποίων δοκίμασα και ξαναδοκίμασα τα χειμωνιάτικα ρούχα μου, αφού τα εντόπισα στο πατάρι από την άνοιξη, και δοκίμασα μία δυσάρεστη έκπληξη, καθώς τα περισσότερα μου έμπαιναν μετά βίας όσο και αν ρουφούσα την κοιλιά μου. Να μάθω άλλη φορά να μην το ρίχνω στις μπύρες και τα μεζεδάκια το καλοκαίρι. Πακετάρισα λοιπόν, κάποια προσεκτικά επιλεγμένα ρούχα, που να μην έχουν πολλά κουμπιά, μην τυφλώσω και κανέναν ανυποψίαστο όταν θα πεταχτούν ξαφνικά ,  αααααα απογειωνόμαστε σε πέντε λεπτά λέει ο κυβερνήτης! Κλείνω

Ok, απογειωθήκαμε, φάγαμε και κάτι κεφτεδάκια, πήρα και έναν υπνάκο, τώρα είμαι αρκετά πιο χαλαρή, πάμε παρακάτω.  Πού είχα μείνει; Α, ναι, η βαλίτσα έκλεισε με τα χίλια ζόρια, πήρα μόνο δύο βιβλία, θα το μετανιώσω τόσο πολύ. Γρήγορα γιατί τελειώνει η μπαταρία και δεν φτάνω ακόμα στο περιστατικό που θέλω να αναφέρω.  Στον έλεγχο των χειραποσκευών πετυχαίνουμε με την συνάδελφο έναν πολύ μακρινό γνωστό/τον έχω δεί μία φορά σε ένα συνέδριο ο οποίος θεώρησε πρέπον να μας ρωτήσει αν γίνεται να αλλάξουμε θέσεις στο αεροπλάνο γιατί η γυναίκα του έχει κλειστοφοβία και τους έχουν βάλει χωριστά, πρέπει να μας έκοψε για μ@λ@κες και όταν εγώ αρνήθηκα (αυτό πρέπει να καταγραφεί, συνήθως δεν λεώ όχι εύκολα) με κοίταζε σαν ήμουν εγώ η γαϊδούρα που αρνήθηκα και όχι εκείνος που ώντας γνώστης του προβλήματος πήγε αργά στο check in και τους δώσανε χωριστές θέσεις. Είχα την προνοητικότητα να κάνω web check in για να επιλέξω εγώ τις θέσεις μας και να πετάξω μαζί με την συνάδελφό μου επί 4 ώρες και πρέπει να τις παραχωρήσω; ΔΕΝ ΣΦΑΞΑΝΕ! Βέβαια, όπως μου επισημάνθηκε, αρνήθηκα με πολύ σοβαρό ύφος, και όταν παίρνω εγώ το σοβαρό ύφος, τρομάζω τον κόσμο. Αλλά ας το καταλάβει και αυτός, φοβήθηκα ότι θα έπρεπε να δώσει την θέση μου, την θεσούλα μου, my precious 5d στον διάδρομο και με πολύ χώρο για τα ατελείωτα πόδια μου.

Συνεχίζεται ……………

Commentary: Ημιτελές το ξέρω, αλλά είμαι τόσο πτώμα, τα υπόλοιπα θα τα γράψω σε δεύτερο χρόνο. Ευχαριστώ για την κατανόηση.