Γιώργο, φύγε το καλό που σου θέλω, θα φάς πολύ ξύλο!

Αμερικανοτσολιάδες, ελβετόψυχοι, ήρθεν η ώρα σας! 

Όλοι νομίζω το έχουν καταλάβει ότι αυτή η κυβέρνηση μετράει μέρες, μπορεί και ώρες. Και γιατί να μην μετράει άλωστε, αφού το έργο της το ολοκλήρωσε; (Πατέρα Αναπαύσου Συνεχίζω Ολοκληρωτική Καταστροφή). Αφήνει πίσω μία χώρα όχι στο χείλος της καταστροφής, αλλά ήδη σπρωγμένη στον γκρεμό και ενώ πέφτει της κάνουν χαρούμενα νοήματα από πάνω «Μην φοβάσαι, θα σωθείς, έχεις αλεξίπτωτο τον μηχανισμό στήριξης».   Και μετά πάει η χώρα να τραβήξει το αλεξίπτωτο και βλέπει ότι έχουν πακετάρει μέσα το sleeping bag! Μα τόσο άχρηστοι; Να ζούμε να τον θυμόμαστε τον μακαρίτη, μας άνοιξε έναν κρατήρα να, τον κάναν τα παιδιά πισίνα!

Και μιας και αναφερθήκαμε εντελώς τυχαία (?) στην ουδετερότητα, έχω την εντύπωση ότι εκτός από άχρηστη είναι και επικύνδυνη. Η Ελβετία βεβαίως βεβαίως έχει στήσει ολόκληρη ευημερή οικονομία στο γεγονός ότι ουδέποτε πήρε σημαντική απόφαση όταν χρειάστηκε. Πολιτική Πόντιου Πιλάτου. Ή αλλιώς μακριά από τον κώλο μας και όπου είναι ας έμπει. Κατά το πηγαίνω που λέγαμε όταν παίζαμε μήλα, δηλαδή πάντα στα εύκολα. Οπότε με το πρόσχημα της ουδετερότητας και της νομιμοφροσύνης μαζεύουμε όλους τους φυγάδες για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Και πάω στοίχημα ότι αν δεν είχαν προλάβει να σκοτώσουν τον Καντάφι, εκεί θα κατέληγε να ζεί ήσυχος μέχρι τα βαθιά του γεράματα. Με την δολοφονία του Καντάφι βέβαια διαφωνώ κάθετα, πρώτο γιατί ο κάθε άνθρωπος ό,τι και να έχει κάνει δικαιούται να δικαστεί και δεύτερον γιατί μου αρέσουν τα ποιήματά του (έλα, πείτε μου όταν καταλάβατε το λογοπαίγνιο με τον Καβάφη, γιατί δεν θέλω χαζούς αναγνώστες). Αλλά από την άλλη μπορώ να καταλάβω και την θέση των ανταρτών που σκεφτήκανε ότι αν δεν τον φάμε τώρα, θα μείνει ατιμώρητος στο τέλος και πρέπει να πεθάνει για παραδειγματισμό. Πράξη που δεν είμαι και τόσο σίγουρη ότι ήταν των ανταρτών τελικά και όχι κάποιας από τις πολλές μυστικές υπηρεσίες χωρών που είχαν κάθε συμφέρον να τον βγάλουν από την μέση. Επικοινωνιακά βέβαια, μία άλλη μέρα ξημερώνει στην Λιβύη. Γκλίν! Τα πουλάκια κελαϊδάνε, οι πεταλούδες πετάνε, όλα είναι ωραία! (Παλαμάκια από το κοινό).

Έτσι μας λένε και για την Ελλάδα. «Σας κουρέψαμε αγαπημένοι Έλληνες, σύνταξη δεν θα πάρετε ούτε στα 70 σας, αλλά χαμογελάστε. Αύριο είναι μία καινούργια ημέρα». Μαζέψου μωρή Σκάρλετ! Δεν σου αφήσανε ούτε την κουρτίνα και εσύ πεταρίζεις τα βλέφαρα;  Τί χαίρεσαι; Που θα μας φορέσουν κηδεμονία γιατί δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας; Μήπως μας φορέσουν ζυγό και μας ζέψουν σαν τα γομάρια να δουλεύουμε στο δικό μας, τονίζω ΔΙΚΟ μας χωράφι, για να παίρνει την σοδειά ο κηδεμόνας τεχνοκράτης να την δίνει στους δανειστές;

Και τί δανειζόσανε κυρά μου; Εγώ δίνω τα λεφτά μου κυρά Λάμπαινα! Τα λεφτά ΜΟΥ! Εδώ είναι προθεσμίες! Σε δάνεισα; Θέλω τώρα το κτήμα στην ρεματιά. Και εσείς να βολευτείτε και εγώ .... τα λεφτά μου!  (Ατάκα κυρ Φώτη τοκογλύφου στην ταινία «Υπάρχει και φιλότιμο»). Τί μου θυμίζει; Τί μου θυμίζει;