Προ-απεργιακές σκέψεις

Μεγαλώνοντας οι γονείς μου με φώναζαν καπετάν – Νταβέλη, όχι μόνο επειδή έκανα ζαβολιές και φασαρίες, αλλά κυρίως για την επαναστατική μου διάθεση και την ασυμβίβαστη στάση μου. Δεν σήκωνα μύγα στο σπαθί μου και ήμουν ικανή να διεκδικήσω αυτά που ήθελα και άξιζα. Δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε, πέρα από την ακατάσχετη φλυαρία και περιεαυτολογία, ο χρόνος όλων των παραπάνω ρημάτων είναι παρελθοντικός. Παραλθοντικός γαμώ την καταδίκη μου! Έχω γίνει ένα παράλυτο ραμολυμέντο του καναπέ. Τρώω τα νύχια μου βλέποντας ειδήσεις και τρέμω για την μέρα που θα χρεοκοπήσουμε. Πηδάω πάνω από ένα βουνό σκουπιδιών για να πάω στην δουλειά μου και δεν πολυμιλάω κιόλας, γιατί αισθάνομαι άσχημα που εγώ έχω δουλειά και κάποιοι άλλοι όχι. Δεν μιλάω γιατί έχω να φάω και κάποιοι όχι. Έχω να πληρώσω το νοίκι και κάποιοι άλλοι όχι.

Μέχρι που μου την βάρεσε. Μου ανάψαν τα λαμπάκια. Έγινα αγανακτισμένη. Όχι αγανακτισμένη του Συντάγματος, - λα-λά τί ωραία που βαράνε οι κατσαρόλες. Αγανακτισμένη με τον εαυτό μου που δεν αντιδρά και απώλεσε την επαναστατική του διάθεση. Θύμωσα γιατί η εργασία που θα πρέπει να είναι η παραγωγική δημιουργία του κάθε ανθρώπου, έχει γίνει οικειοθελές κάτεργο. Παρακαλάει ο κόσμος να πάει να δουλέψει δώδεκα ώρες για τρείς και εξήντα. Ούτε λόγος για υπερωρίες. Ούτε λόγος για εργασιακά δικαιώματα. Σιωπή! Φόβος!

Όλες οι σκέψεις είναι απόψε ανάκατες στο μυαλό μου. Αύριο είναι απεργία και πολύς κόσμος που ξέρω θα απεργήσει. Εγώ θα πάω στην πορεία με τις ευλογίες του αφεντικού μου!  Άκουσον – άκουσον! Δεν είμαι άνθρωπος του δρόμου, η αλήθεια να λέγεται. Για πρώτη φορά πήγα σε πορεία φέτος τον Ιούνιο. Αύριο θα είναι η δεύτερη. Την πρώτη φορά φάγαμε χημικά. Τώρα έχουν αγριέψει τα πράγματα. Κυριαρχεί ένα κλίμα τρομοκρατίας. «Όταν διαδηλώνουν πολλοί, κακά πράγματα συμβαίνουν σε καλούς ανθρώπους» - βλέπε Marfin. Αλλά βαρέθηκα να είμαι υποχείριο της τύχης που αποφάσισαν άλλοι για μένα. Δεν αντέχω να έχω εγώ φαγητό και εσύ όχι. Να έχω εγώ δουλειά και εσύ όχι. Δεν έφταιξα για την κατάσταση και είμαι σίγουρη ότι ούτε εσύ έφταιξες φίλε μου ταξιτζή, δημόσιε υπάλληλε, γιατρέ. Το να θες μία καλύτερη ζωή για εσένα και την οικογένειά σου δεν είναι φταίξιμο. Να πληρώνεσαι για τον κόπο σου, να απολαμβάνεις τον πλούτο που παράγεις με την εργασία σου. Οπότε αύριο, γαμώ την καταδίκη μου, δεν θα διαδηλώσω μόνο για τον εαυτό μου, αλλά και για όλους τους ανθρώπους που δεν ξέρω, δεν γνώρισα ποτέ, αλλά η ζωή μου εξαρτάται άρρηκτα από την δική τους με τρόπους που δεν μπορώ να φανταστώ.

 ΥΓ. Ελπίζω να είμαι σε θέση να σας γράψω και αύριο, γιατί «οι κακοί» βαράνε.