Πολλοί με ρωτάτε και ήρθε η ώρα να δώσω διευκρινήσεις. Αληθεύει το ότι επί ικανού χρονικού διαστήματος πριν φύγω για το Άμστερνταμ διατεινόμουν ενθουσιωδώς ότι στην πόλη του μαύρου, θα μπαφιαστώ και εγώ λιγουλάκι. Κοινώς ότι ένα μυρωδάτο τσιγαράκι θα το κάνω βρε αδερφέ. Σήμερα λοιπόν θα ήθελα να διευκρινίσω τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δεν πραγματοποίησα την δήλωσή μου, καθότι αλλιώς τα περίμενα και αλλιώς τα βρήκα.
Για αρχή περίμενα τα περίφημα coffee shops να είναι σοφιστικέ και εκλεπτισμένα καφέ, με χαλί στο μαονένιο πάτωμα, δερμάτινους καναπέδες, βιβλιοθήκες κατάφορτες δερματόδετους τόμους, και φωτιστικά από πάπυρο. Ένα μέρος στο οποίο θα σύχναζαν τύποι σαν τον Φιλέα Φόγκ. Ένα είδος Αγγλικής λέσχης. Boy, was I wrong! Τα coffee shops δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ημιυπόγειοι τεκέδες, με ρυπαρό πάτωμα, ούτε λόγος για καναπέδες, και άλλοτε πράσινο, άλλοτε μώβ φθορίζων φως. Εκεί θα μπορούσε να συχνάζει ο Ζαγοραίος και ο Βαμβακάρης, των οποίων η μουσική μπορεί να είναι μεγαλοφυής, αλλά ας μήν υποτιμούμε την επήρεια κάτω από την οποία γράφτηκε. Το απόλυτο αντίδοτο του νταλκά! Τί Πλούταρχος και αηδίες! Άντε πες λοιπόν, το περιβάλλον να το παραβλέψω, αφού είχα δηλώσει ότι θα δοκιμάσω, άντρες είμαστε και τον λόγο μας τον κρατάμε! Όμως δεν ήταν μόνο αυτό.
Μεγάλες προσδοκίες Νο2: Περίμενα ότι η μυρωδιά του μπάφου θα είναι ωραία. Δεν μπορεί να το λένε «μυρωδάτο» χωρίς λόγο, έλεγα. Το φανταζόμουν να μυρίζει σαν ένα κανονικό τσιγάρο, με επιπλέον αρώματα σοκολάτας, κανέλλας, ξύλου και μία επίγευση μήλου. Λάθος! Αυτό μύριζε σαν ξυνισμένος εμετός! Δεν με νοιάζει αν είμαι η προσωποποίηση της συνέπειας. Είπα – ξείπα. Εγώ ξυνισμένο εμετό δεν καπνίζω! Το μύριζα στον δρόμο – παντού όμως – και μου ερχόταν να γεμίσω και εγώ μία χάρτινη σακούλα με φρέσκο μπάφο δικής μου παραγωγής. (Μόλις ετοίμασα μία κατσαρόλα φακές, με μπόλικη δάφνη και έβαλα τόσο σκόρδο που μυρίζει όλο το σπίτι τζατζίκι. Αυτό μετράει για μαστούρα;) Βέβαια, οι άνθρωποι στην Ολλανδία ήταν χύμα. Δεν τους ένοιαζε τίποτα. Μπορεί το «πράγμα» να ήταν ξυνό, (Πακαλόλο το λένε στην Χαβάη, είχε πάει μία γνωστή μου που πέρασε πολύ ωραία και γύρισε με τατουάζ) αλλά πρέπει να κάνει καλή δουλειά, όλοι βρίσκονταν σε μία μαγική νιρβάνα, σε ένα γλυκό σύννεφο, και πολλοί είχαν το σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας.
Το κακό είναι ότι με την επιστροφή στην Ελλάδα ανακάλυψα ότι και εδώ οι άνθρωποι περπατάνε στον δρόμο με βλέμμα θολό, με διασταλμένες κόρες, και όσο βαθιά και αν κοιτάξεις δεν βλέπεις ούτε μία σπίθα. Μόνο που εδώ δεν φταίει αυτό που παίρνουμε, αλλά αυτό που δίνουμε. Έχω βαρεθεί να ακούω δηλώσεις για νέα μέτρα, για την κρίση, έχω βαρεθεί να ακούω σάτυρα για τους κακούς πολιτικούς, έχω βαρεθεί να είμαι άβουλο πλάσμα, ανάμεσα σε πολλούς, σαν να έχουμε φάει όλοι ομαδικώς κεκάκια μαριχουάνας. Έχω βαρεθεί να βιώνω την τρομοκρατία και την αβεβαιότητα για το αύριο. Δεν έζησα την Γερμανική Κατοχή, δεν ξέρω κανέναν που να την έζησε για να τον ρωτήσω αν ένιωθε τον φόβο που ζω εγώ σήμερα. Σας ενθαρρύνω να δείτε το ντοκυμαντέρ «Το Δόγμα του Σοκ» για το πως ο εκφοβισμός αποτελεί συνειδητή πολιτική χειραγώγησης.
I am sick and tired of being sick and tired! Κάτι πρέπει να γίνει. Δεν ωφελεί να μένουμε στην κριτική και να λέμε ότι η κυβέρνηση μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Κάποιος πρέπει να αναλάβει δράση. Φτάνει η σάτυρα. Τώρα θέλουμε λύσεις!
Δια τούτο, αγαπητή μου, η Κυβέρνηση θα προχωρήσει στην αποποινικοποίση του μπάφου και στο Ελλάντα, για να μπορεί ελεύθερα ο κάθε κακομοίρης που πληρώνει το ΔΝΤ (δηλαδή εσύ κι εγώ) να ξεχνάει εύκολα τον πόνο του με κανά-δυο τσιγαριλίκια. Α, ξέχασα, σου βρωμάει. Είσαι καταδικασμένη να παραμείνεις δυστυχής :P
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά που θα αποποινικοποιηθεί το μπάφο, θα αποτελεί τεκμήριο διαβίωσης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓνωρίζοντας το αυτό άπαντες οι πολιτικοί,μας "μπαφιάζουν" διαρκώς, ούτως ώστε να μας αποδείξουν το αυτονόητο...
Δεν χρειάζεσαι μπάφο αν έχεις ήδη μπαφιάσει!!!