Διαταραχές συμπεριφοράς

Εμείς οι άνθρωποι έχουμε ένα κακό. Τείνουμε να συμπεριφερόμαστε στους ανθρώπους, ανάλογα με το πως μας συμπεριφέρονται εκείνοι. Σύμφωνα με την ατομική ψυχολογία του Άντλερ (ούτε αυτό το βιβλίο το έχω βρεί μετά την μετακόμιση. Πού στο καλό πήγανε τόσα βιβλία; Σε παράλληλο σύμπαν;) ο άνθρωπος έχει συνείδηση των λόγων της συμπεριφοράς του, των σημείων στα οποία είναι κατώτερος, και των στόχων για τους οποίους μάχεται στη ζωή του, και είναι ικανός να σχεδιάζει και να καθοδηγεί τις πράξεις του, έχοντας συνείδηση του νοήματός τους για την αυτοπραγμάτωσή του. Εξάλλου όλες οι συμπεριφορικές θεωρίες που σέβονται τον εαυτό τους μας λένε ότι η συμπεριφορά είναι προϊόν μάθησης και προκύπτει είτε ως αντίδραση απέναντι σε ειδικά περιβαλλοντικά ερεθίσματα (εξαρτημένη μάθηση) είτε ως μίμηση σημαντικών προσώπων της ζωής μας (ταύτιση με πρόσωπα). Κοινώς όταν μας συμπεριφέρονται ωραία, το ίδιο κάνουμε και εμείς και όταν μας συμπεριφέρονται απαράδεκτα γινόμαστε και εμείς γαϊδούρια για να τους δείξουμε. Εύκολο και απλό.

Επειδή όμως εμένα δεν μου αρέσουν ούτε τα εύκολα, ούτε τα απλά, έχω πάρει μία συνειδητή απόφαση η συμπεριφορά μου να είναι αυτή που αρμόζει στην παιδεία και την προσωπικότητά μου, ανεξάρτητα από τους άλλους. Δεν είναι κάτι που το έχω κατακτήσει πλήρως, αλλά βρίσκομαι στην διαδικασία, μπορεί και οι αεροψεκασμοί καταστολής να έχουν συμβάλει σε αυτό, προσπαθώ να διατηρώ την ψυχραιμία μου ό,τι και να ακούσω. Μην το μπερδεύετε με την γραψαρχιδίνη, ή το γενόσημο σταρχιδιαμόλ. Δεν είναι φλεγματική Βρετανική αδιαφορία, ούτε ελληνικός ωχαδερφισμός, είναι απολύτως συνειδητή, μαχητική επιλογή. 

Η δουλειά είναι ένα πεδίο συγκρούσεων και άσκησης. Πρέπει να διαπραγματευτείς και να επηρεάσεις το περιβάλλον σου, ώστε να το κάνεις να πάλλεται στις δικές σου συχνότητες. (Τώρα μιλάμε καθαρά για επικοινωνία. Το ότι πρέπει να κάνουμε την δουλειά μας τέλεια και με επαγγελματισμό δεν το διαπραγματεύομαι καθόλου και το θεωρώ δεδομένο). Όχι συχνότητες αυταρχισμού, ή ηγεσίας λόγω θέσης, αλλά αμοιβαίου σεβασμού και συνεργασίας που κάνουν και το περιβάλλον ευχάριστο και την εργασία παραγωγική. Στην πραγματικότητα η δουλειά μας, όσο καλές προθέσεις και αν έχουμε, πολλές φορές μας πιέζει, μας αγχώνει και μας ωθεί στα άκρα της υπομονής μας. Όταν τραβάμε ζόρια, καμία φορά την πληρώνουν αθώοι. Επιπλέον, και στις διαπροσωπικές σχέσεις, είτε είναι συγκεκριμένες, είτε δεν έχουν προσδιοριστεί και οριοθετηθεί σαφώς, η ώριμη και συνεπής συμπεριφορά είναι αναμενόμενη, αλλά όχι πάντοτε αυτό που απολαμβάνουμε. Η εμπειρία αγενούς και ίσως και απάνθρωπης συμπεριφοράς είναι με τον έναν ή άλλο τρόπο γνωστή σε όλους μας και μπορεί να πιάνει από πετσί μέχρι μεδούλι. 

Εν τοιαύτη περιπτώση έχουμε τρείς επιλογές. Είτε να χεστούμε, είτε να αδιαφορήσουμε, είτε – ετοιμαστείτε τώρα θα σας σοκάρω – να συμπεριφερθούμε με καλοσύνη! Πάω στοίχημα ότι δεν το είδατε να έρχεται. Βέβαια σε αυτή την περίπτωση κινδυνεύεις να αντιμετωπιστεί η ανωτερότητά σου ως αδυναμία να εναντιωθείς σε κάτι που σε αδικεί κατάφορα και σε προσβάλει, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι αδυναμία, αλλά δύναμη, αξιοπρέπεια και καλοσύνη. Και ο νοών νοείτο! Από εκεί και ύστερα αν ο άλλος/άλλη δεν το καταλαβαίνει, τότε κρίμα το μυαλό και τις δυνατότητές του...

Η δική μου συμπεριφορά και στάση ζωής εξαρτάται από αυτό που αισθάνομαι και είμαι εγώ, όχι από τους άλλους, ακόμα και αν με θλίβει, με τσατίζει η συμπεριφορά τους, ή με κάνει να απορώ. Επιλέγω να είμαι η Νάντια! Όπως είχε πεί και η μακαρίτισσα η Αντιγόνη «Οὒ τοι συνέχθειν,ἀλλά συμφιλεῖν ἔφυν»