Οι θυσίες των μεν of constant sorrows

Τον λένε δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής και είναι απλός! Αν σε ένα σύστημα δεν προσφερθεί ενέργεια (κλειστό), αυτό βαίνει διαρκώς από μία κατάσταση αταξίας σε μία κατάσταση μεγαλύτερης αταξίας. ΟΜΩΣ αν τοπικά κάπου αυξηθεί η τάξη, κάπου αλλού θα αυξηθεί περισσότερο η αταξία. Αν ίσχυε μόνο το πρώτο, τότε θα μπορούσαμε τουλάχιστον να λέγαμε όλοι μαζί το «αι γενεαί αι πάσαι» και ύστερα ένας ένας να πέφτουμε στην θάλασσα(1). Ευτυχώς ισχύει και το δεύτερο και έχουμε έστω μία ελπίδα. Δηλαδή μπορεί η κατάσταση να είναι μαύρη και άραχλη, αλλά όσο ακόμα σκεφτόμαστε και παλεύουμε κάτι μπορεί να γίνει. Και να εξηγηθώ. Νιώθω γύρω μου έναν ενθουσιασμό, μία αριστερή στροφή, μία χαρά ότι έτσι για βγεί αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα, όλα αμέσως θα γίνουν καλύτερα. Οι μισθοί και οι συντάξεις θα αυξηθούν, τα δικαστήρια θα δικάζουν δίκαια, οι εργαζόμενοι δεν θα μοχθούν στην δουλειά, αλλά θα γυρίζουν σπίτι χαρούμενοι σαν από εκδρομή, το φωτάκι της βενζίνης δεν θα ανάβει ποτέ, οι λεκέδες θα εξαφανίζονται με την πρώτη πλύση, τα ρεβύθια θα βράζουν γρήγορα χωρίς να χρειάζεται να τα αφήσεις όλο το βράδυ στο μουσκιό, τα πουκάμισα δεν θα χρειάζονται σίδερο, το μελάνι του εκτυπωτή δεν θα τελειώνει ποτέ, θα ζούμε σε έναν παράδεισο, ΓΙΟΥΠΙ! Μόνο την αριστερή ονειροπόληση μας την χαλάει η εντροπία, γαμώ τον Clausius μου μέσα. Όλα αυτά να γίνουν μόνα τους, από το τίποτα, δεν γίνεται. Και εμείς διαβάσαμε Χάρρυ Πόττερ (όλα τα βιβλία, πολλές φορές, που ένα κόλλημα θες, δεν θες, το τρώς), αλλά δεν κάναμε έτσι!

ο ορισμός του παραδείσου in the Big Rock Candy Mountains

Και τώρα ερχόμαστε στην λέξη κλειδί. Θυσίες! Ω! Ναι! Πόσο δεν θέλουμε να την ακούσουμε αυτή την παλιολέξη. Πόσο την έχουμε εξαρτήσει αντανακλαστικά με τον ΓΑΠ, όπως τα σκυλιά του Pavlov το κουδούνι με το ερέθισμα του πόνου, και όποτε την ακούμε δαιμονιζόμαστε. Γιατί αν κάποιος σου φωνάζει επί δύο χρόνια την ώρα που σε..., κάτσε να το θέσω διακριτικά, σοδομίζει ότι οι θυσίες σου πιάνουν τόπο, καταλήγεις να ακούς για θυσίες και να φοράς τσίγκινο σωβρακάκι. Επειδή όμως, όπως αναλύσαμε παραπάνω, τα πράγματα δεν πρόκειται να γίνουν από μόνα τους, οι θυσίες είναι ένα αναγκαίο κακό. Ποιός όμως να τολμήσει να μας το πεί; Φταίει αυτός που δεν μας το λέει, ή φταίμε εμείς που πιστεύουμε ότι δεν χρειάζονται; Εδώ σε θέλω κάβουρα, να κρατάς μικρό καλάθι.

Ξεκινάμε με τόσο ενθουσιασμό. Ένα μεγάλο βήμα έχει γίνει. Γιατί ξεχνάμε ότι για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ; Και κυρίως θέλει οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους. Νομοτελειακά! Αυτή είναι η δύναμη που γυρίζει τον τροχό. Πάντα αυτή ήταν και μην αφήσετε κανέναν να σας πείσει για το αντίθετο. Μόνο που η σωστή θυσία, τοποθετημένη στην σωστή μεριά, για τον σωστό σκοπό μπορεί να γυρίσει τελικά τον ήλιο. Τόσο χρόνια το δίναμε το αίμα μας, τον κόπο μας, αν θέλετε, για να μην κατηγορηθώ για συναισθηματική, για να αυξηθεί η τάξη σε κάποιο άλλο σημείο του συστήματος, να τον απολαύσουν κάποιοι άλλοι και ποτέ εμείς. Και αρνούμαι να συμφιλιωθώ με το προτεσταντικό δόγμα ότι ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας και τώρα πρέπει να τιμωρηθούμε παραδειγματικά. Το να κατηγορείς τα αδέσποτα που έρχονται να φάνε ό,τι πέφτει από ένα τραπέζι είναι πολύ υποκριτικό, ειδικά όταν εσύ είσαι αυτός που ελέγχει τί σερβίρεται και ποιοί είναι οι καλεσμένοι στο τραπέζι. Όταν είσαι Φαραώ και ελέγχεις όλη την παραγωγή της Αιγύπτου, δεν μπορείς να κατηγορείς τους δούλους ότι τρώνε πολλά κρεμύδια! Όταν όμως είσαι εσύ αυτός που είναι ο δούλος, τότε τί κάνεις;

Οι μέρες που έρχονται είναι δύσκολες, ας μην έχουμε αυταπάτες. Αλλά είναι καιρός και εμείς σαν κοινωνία να ενηλικιωθούμε και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Αν θέλουμε να διαχειριζόμαστε εμείς τα του οίκου μας και όχι διάφοροι κηδεμόνες, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να κάνουμε θυσίες. Η Ελλάδα δεν ελευθερώθηκε από μόνη της. Ο Κολοκοτρώνης δεν πήγε βόλτα στο πάρκο. Οι μάχες στους βάλτους της Μακεδονίας δεν ήταν κάμπινγκ στην Ελαφόνησο.  Δεν μας κόβω ότι είμαστε διατεθιμένοι, προς το παρόν. Και αυτό με φοβίζει. Φοβάμαι την ιστορία, τα γεγονότα που οδήγησαν από την δημοκρατία της Βαϊμάρης, στο Γ' Ράιχ του Χίτλερ. Φοβάμαι ότι τελικά δεν θέλουμε να βγούμε από την βολή μας. Καλό είναι το σπιτάκι μας, καλή είναι η άθλια ζωή μας, που χάνει ποιότητα κάθε μέρα. Μόνο για τον Θεό, μην μας ζητήσετε θυσίες, στο κάτω κάτω είμαστε βασανισμένοι άνθρωποι, μόνο μπελάδες έχουμε ζήσει σε όλη μας την ζωή. Σας έχω άσχημα νέα! Οι θυσίες είναι αυτές που προσφέρουν ενέργεια στο σύστημα. Και θα γίνουν είτε το θέλουμε, είτε όχι. Το ερώτημα είναι αν θα τις χρησιμοποιήσουμε για να παράγουμε τάξη στην δική μας περιοχή (οι βασανισμένοι), ή θα τις χρησιμοποιήσουν αυτοί που το κάνουν τόσο καιρό (τράπεζες, εξουσία, κεφάλαιο – ήταν παντελώς αδύνατο να μην χρησιμοποιήσω αυτή την λέξη) για να συντηρήσουν ένα επίπεδο τάξης στην δική τους περιοχή και εμείς θα γίνουμε χειρότερα. Νομοτελειακά. Δεν λέω ότι δεν γίνεται. Λέω ότι γίνεται! Δύσκολα! Μην τα περιμένουμε από την μία μέρα στην άλλη. Δεν με φοβίζουν οι θυσίες με σκοπό μία καλύτερη κοινωνία...  

(1) Ατάκα του Γιάννη Μαλούχου στην ταινία "Η Αλίκη στο ναυτικό"