Το χαρακτηριστικό κάθε τραγωδίας που σέβεται τον εαυτό της είναι ότι ο τραγικός ήρωας, δεν γνωρίζει ότι είναι τραγικός, και εκεί έγκειται η τραγικότητα ναούμ. Το ίδιο ισχύει και με την ηλιθιότητα, μόνο που ο ηλίθιος αν και εξακολουθεί να μην γνωρίζει ότι είναι ηλίθιος δεν σέβεται τον εαυτό του, λέγε με και (Δ)ένδεια. Και εκτός αυτού δεν σέβεται και τίποτα άλλο. Νόμους, νομιμότητα; (Mafia? Ι don’t know this word). Πιστεύει ότι θα καταγγείλει τους Γαλάτες και όλοι θα τρέξουμε να πάρουμε το μέρος των Ρωμαίων, μα τον Τουτατίς! Οι δηλώσεις του είναι τόσο άνοστες όσο Βρετανικό αρνάκι με σάλτσα μέντας.
 |
| Ζήτω το Γαλατικό χωριό! |
Αυτό που κάνει τον Αστερίξ αστείο είναι ότι το προφανές για όλους τους αναγνώστες δεν είναι καθόλου προφανές για τους Ρωμαίους. Και σύμφωνα με ένα σύνθημα που κάνει τον γύρο του διαδικτύου: «Τέρμα πια στις αυταπάτες! Ή με τους Ρωμαίους, ή με τους Γαλάτες!»
Σήμερα έχουμε συνδυασμένη τραγικότητα και ηλιθιότητα. Ηλιθιότητα, προφανής, του υπουργού προστασίας του σταβλίτη, και του αδώνιδος πρωταγωνιστή της τραγωδίας «Άδωνις Προδότης» του Γραικύλου)
Μήπως οι πλέον τραγικοί της υπόθεσης είμαστε εμείς που θεωρούμε την ηλιθιότητα προφανή και περιμένουμε τον από μηχανής θεό (Δικαιοσύνη) να φέρει την κάθαρση, όταν τα παθήματα δεν φαίνεται να τελειώνουν εδώ, ούτε να σβήνει το καντήλι τους, παρά μονάχα να μας βγαίνει εμάς το λάδι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εμπρός ΘουΒού! Πές μας τί σκέφτεσαι!